مطالعه پیش‏رو عملکرد صمغ فارسی به عنوان بایوپلیمر گیاهی جدید در کاهش نفوذپذیری ماسه کربناته هرمز و ماسه سیلیکاته فیروزکوه را مورد ارزیابی قرار می‏دهد. بدین منظور آزمایش نفوذپذیری با هد ثابت بر روی نمونه‏های ماسه‏ بهسازی‎شده و نشده صورت پذیرفت. تاثیر متغیرهایی چون درصد‏ وزنی بایوپلیمر افزودنی، محل و زمان گیرش و تراکم اولیه در نفوذپذیری مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این تحقیق نشان داد که با افزدون 0.5% و 3%، نفوذپذیری نسبت به ماسه بهسازی‏نشده به ترتیب تا 3 و 160 برابر (بسته به نوع ماسه) پس از گذراندن دوره گیرشی 7 روزه در گرمکن کاهش پیدا کرد. سایر پارامترها همچون تراکم اولیه خاک، دمای محل و مدت گیرش نیز بر کاهش نفوذپذیری خاک تاثیر مستقیمی داشته به طوری که ضریب نفوذپذیری نمونه هرمز و فیروزکوه بهسازی‎شده بهینه با 3% صمغ فارسی و تراکم نسبی خاک (پیش از بهسازی) در حدود 80%، بعد از 28 روز عمل‏آوری در گرمکن، به ترتیب به 6-10×6.65 و 6-10×7.7 سانتی‏متر بر ثانیه رسیده که نسبت به نمونه بهسازی‎نشده با تراکم نسبی 80%، 587 و 175 برابر نفوذپذیری کمتری دارد.

رفتار دینامیکی مصالح کربناتی جنوب ایران علی رغم خطر بالای لرزه خیزی و موقعیت استراتژیک آن مورد توجه چندانی قرار نگرفته است. در پژوهش حاضر، مدول برشی بیشینه ماسه کربناتی بوشهر با انجام آزمون های آزمایشگاهی ستون تشدید مورد مطالعه قرار گرفته است. مدول برشی بیشینه، یکی از مهم ترین کمیت های ژئوتکنیکی در تحلیل های دینامیکی است. اثر فشار محدودکننده میانگین و نسبت تخلخل در روند تغییرات این کمیت بررسی شده است. آزمایش ها در دو حالت همسان و غیرهمسان انجام شده اند، تا اثر ناهمسانی تنش در رفتار خاک مشخص شود. نتایج نشان داده اند که افزایش فشار میانگین و کاهش نسبت تخلخل، افزایش مدول برشی ماسه را به دنبال دارد. ناهمسانی تنش تحکیم اولیه نیز موجب افزایش مدول برشی بیشینه شده است. بر اساس نتایج پژوهش حاضر، رابطه یی برای مدول برشی بیشینه ماسه کربناتی بوشهر ارائه و سپس با مدل های پیشنهادی پژوهشگران مقایسه شده است. درنهایت، اثر ناهمسانی تنش در تغییرات مدول برشی بیشینه لحاظ شده است.

محدودیت‏های نظیر تغییر اسیدیته خاک و نگرانی‏های زیست‏محیطی ناشی از استفاده از مواد سنتی تثبیت‏کننده خاک همچون سیمان، بررسی استفاده از مواد دوست‏دار محیط‎زیست و ارزان با خطرات ثانویه کمتر همچون بایوپلیمرها را توجیه‏پذیر ساخته است. در این مطالعه به بررسی اثر افزودن صمغ فارسی و کلرید کلسیم به دو خاک ماسه‏ای سیلیکاته فیروزکوه و کربناته هرمز پرداخته شده است. بدین منظور توسط آزمایش مقاومت فشاری محدود نشده پارامترهای اولیه همچون درصد وزنی صمغ فارسی، مولاریته کلرید کلسیم مورد ارزیابی و درصدهای بهینه مواد افزودنی شناسایی گردید. سپس تأثیر پارامترهای محل و مدت گیرش و چرخه‎های متوالی خیس و خشک بر روی مقاومت فشاری و دوام نمونه‏های بهسازی‎شده بهینه صورت گرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که مقاومت فشاری ماسه فیروزکوه و هرمز بهسازی‎شده با درصد بهینه صمغ فارسی (5/2 و 3 درصد) به ترتیب تا 75/2 و 3 مگاپاسکال پس از گیرش 28 روزه در گرمکن 40 درجه افزایش پیدا می‏کند. در شرایط خشک، ماسه فیروزکوه و هرمز بهسازی‎شده با صمغ فارسی و کلرید کلسیم در درصد بهینه (5/1% صمغ و 3 مولار برای فیروزکوه و 5/2% و 2 مولار برای هرمز)، مقاومت 28 روزه به ترتیب 2/6 و1/5 مگاپاسکال کسب می‏کنند که نسبت به نمونه بهسازی‎شده با صمغ فارسی، 125% و70% افزایش داشته است. صمغ فارسی دوام قابل قبولی در برابر چرخه‏های متوالی خیس و خشک از خود نشان داده به طوری که مقاومت فشاری تک‏محوری خشک و خیس(پس از غرقاب شدن در آب) ماسه فیروزکوه و هرمز بهسازی‎شده با صمغ فارسی، ابتدا به ترتیب2200 و 200، 2250 و 240 بوده که پس از 10 چرخه متوالی خیس و خشک به مقادیر به ترتیب 750 و 110، 600 و 80 کیلوپاسکال میل کرده و این مقاومت را در چرخه‏های بعدی حفظ خواهد کرد.

هدف: برنامهتغذیه صحیح یکی از راه کار‎های اصلی بهبود کیفیت گیاه است و نقش قابل ملاحظه‎‎­ای در افزایش عملکرد آن دارد.روش پژوهش: به منظور بررسی تأثیر استفاده از منابع آلی و معدنی حاوی سیلیسیم بر غلظت سیلیسیم، نیتروژن، فسفر و پتاسیم در گیاه برنج (Oryza sativa L.)، آزمایشی به صورت کرت های خردشده با سه تکرار در مزارع روستای دازمیرکنده از حومه شهرستان ساری در سال 1399 انجام گرفت. کلیه مراحل آزمایش در آزمایشگاه دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری انجام شد. فاکتور اصلی دو رقم برنج و فاکتور فرعی نوع و مقادیر منابع سیلیسیم در 11 سطح از تیمار‎ کودی بود.یافته ­ها: براساس نتایج، اثر ساده رقم و منابع مختلف سیلیسیم بر غلظت سیلیسیم در برگ پرچم، زیست‎توده و دانه برنج معنی‎دار شد. میانگین غلظت عناصر غذایی در اندام‎­های هوایی در رقم طارم هاشمی بیش از رقم شیرودی بود و منابع مختلف سیلیسیم توانست غلظت عناصر سیلیسیم را در برگ پرچم 70 درصد، زیست توده 16 درصد و دانه 20 درصد، نیتروژن را به ترتیب 12، 55 و 50 درصد، فسفر را نیز 100 ، 60 و 87 درصد و در نهایت پتاسیم را 20 ، 15 و 50 درصد افزایش دهد.نتیجه ­گیری: به طور کلی کاربرد تمامی تیمار‎های سیلیکاته نسبت به تیمار شاهد و کود پایه، موجب افزایش غلظت سیلیسیم و عناصر پرمصرف در اندام‎‎های هوایی گیاه گردید.

زمینه و هدف: تهیه آب آشامیدنی سالم برای مصرف با هزینه پائین یکی از مهمترین اهداف سیستم های تامین آب است. یکی از منابع اصلی ورود نیترات کودهای کشاورزی است. وجود مقادیربالای نیترات درآب شرب برای سلامتی و محیط زیست مخاطره آمیز بوده بنابراین بایستی تا حد مجاز تعیین شده در رهنمودهای سازمان جهانی بهداشت تقلیل یابد. هدف ازاین مطالعه حذف نیترات از محلول های آبی با استفاده از منعقد کننده پلی آلومینیوم کلراید سیلیکاته (PASIC) و اتعقاد الکتریکی (EC) مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش کار: پژوهش مطالعه ای تجربی بااستفاده پایلوت درمقیاس آزمایشگاهی است. تاثیر pH (11-4)، اختلاف پتانسیل الکتریکی (10-30 ولت)، غلظت اولیه نیترات (25-100 میلی گرم بر لیتر)، زمان تماس (5-60 دقیقه) بر راندمان حذف نیترات از محلولهای آبی بررسی شد. شرایط بهینه حاصل ازنتایج تحقیق، بروی آب شرب تکرارشد.یافته ها: نتایج نشان دادکه این روش توانایی حذف نیترات از محلول های آبی را تا کمتر از رهنمودهای سازمان جهانی بهداشت دارد. pH، اختلاف پتانسیل الکتریکی تاثیرمستقیم و غلظت اولیه نیترات تاثیر معکوس بر راندمان حذف نیترات از محلول های آبی را دارد. نتایج بدست آمده نشان داد که منعقد کننده PASIC و فرایند انعقاد الکتریکی بترتیب نیز قادر به حذف 65 و 55 درصد نیترات می باشد به گونه ای که بیشترین درصد حذف نیترات برای EC در ولتاژ 30 ولت، زمان ماند 60 دقیقه،  pH=10و برای PASIC غلظت5mg/l ، زمان ماند 15 دقیقه و pH=10 مشاهده گردید. نتایج آزمون آماری SPSS نشان داد که میانگین غلظت در تمامی متغییرها در آب خام ورودی و بعد از انجام فرایند اختلاف معنی داری وجود دارد (P<0.05).نتیجه گیری: در حذف نیترات منعقد کننده PASIC کارایی بهتری نسبت به فرایند انعقاد الکتریکی دارد. با توجه کارایی بهتر PASIC در غلظت کم و pH طبیعی اب شرب نسبت به فرایند انعقاد الکتریکی هم از لحاظ اقتصادی مقرون بصرفه است. میزان یون آلومینیوم باقیمانده در هر دو روش کمتر از رهنمودهای سازمان جهانی بهداشت و استاندارد آب شرب در ایران است، به لحاظ هزینه و کارای مناسب، برای جایگزینی در تصفیه خانه های آب شرب قابل طرح است.

استفاده از جاذب های سیلیکاته میان-حفره به دلیل کارایی بالا برای حذف فلزات سنگین از آب و فاضلاب مورد توجه واقع شده است. MCM-48 یک جاذب سیلیکاته میان-حفره است که با اصلاح سطح آن به وسیله گروه های عاملی، می توان ظرفیت جذب فلزات سنگین را بهبود بخشید. در این مطالعه با عامل دار کردن میان-حفره MCM-48 با گروه عاملی آمین و سنتز NH2-NH-NH-MCM-48، حذف یون های فلزی سرب و کادمیم از محلول های آبی بررسی شد. مشخصات جاذب سنتز شده با پراش پرتو ایکس و میکروسکوپ الکترونی پیمایشی آنالیز شد. بررسی جذب در مقدار جاذب از 125/0 تا 10 گرم در لیتر، pH اولیه محلول از 2 تا 6 و غلظت اولیه محلول 5 تا 60 میلی گرم در لیتر انجام گرفت. داده های آزمایش با استفاده از همدمای لانگمیر و فروندلیچ و با آنالیز رگرسیون غیر خطی، تجزیه و تحلیل شد. طبق پارامترهای همدمای لانگمیر، حداکثر ظرفیت جذب NH2-NH-NH-MCM-48 برای هر دو یون فلزی کادمیم و سرب نسبت به MCM-48 بالاتر بود و برای یون های فلزی کادمیم و سرب به ترتیب 7/82 و 24/119 میلی گرم بر گرم محاسبه شد. نتایج نشان داد که با اصلاح MCM-48 با گروه عاملی آمین و تهیه NH2-NH-NH-MCM-48 می توان ظرفیت جذب آن را به طور قابل توجهی بهبود بخشید و به عنوان یک جاذب موثر در حذف یون های فلزی سرب و کادمیم از محلول های آبی مورد استفاده قرار داد.

سابقه و هدف: آب سخت مشکلات زیادی را در مصارف خانگی و صنعتی ایجاد می کند. روش های متعددی برای حذف سختی آب با مزیت ها و معایب خاص خودشان وجود دارد. هدف از این مطالعه مقایسه حذف سختی آب آشامیدنی بوسیله منعقدکننده های پلی آلومینیوم کلراید سیلیکاته (PASIC) و الکتروکواگولاسیون (EC) بود.مواد و روش ها: این بررسی در تصفیه خانه آب شهر قوچان (شمال شرقی ایران) اجرا گردید. نمونه برداری از آب شرب در فصول زمستان 1388 و بهار 1389 انجام گرفت. آزمایشات سختی، کدورت،pH  و آلومینیوم باقیمانده بوسیله منعقد کننده های پلی آلومینیوم کلراید سیلیکاته (PASIC) و الکتروکواگولاسیون (EC) مورد بررسی قرار گرفت و کارآیی هر یک از روش ها با استفاده از آنالیز کوواریانس و رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که منعقد کننده PASIC قادر به حذف 75 درصد حذف سختی کل و 70 درصد حذف سختی کلسیمی، 95 درصد کدورت آب خام ورودی در دوزهای بهینه 1 تا 5 میلی گرم در لیتر می باشد. فرآیند الکتروکواگولاسیون نیز قادر به حذف به ترتیب 97 و 95 درصد سختیکل و کلسیمی و 50 درصد کدورت می باشد به گونه ای که بیشترین درصد سختی در ولتاژ 30 ولت و زمان ماند 60 دقیقه و  6.5PHتا 7.5 مشاهده گردید.استنتاج: به نظر می رسد که هر دو فرآیند به لحاظ هزینه و کارایی در حذف سختی و کدورت بسیار مناسب بودند و می توانند در تصفیه خانه های آب شرب استفاده شوند.